...І калі сышоў сусьветны дым,
У якім наш божы край загінуў,
Пад крыжом драўляным і старым
Сын на могілках знайшоў Айчыну.
І была Айчына той травой,
Што ўзяла жыцьцё ад праху маці,
Што свой век жыла адна-адной
У старой, як сьвет грахоўны, хаце.
Ці ўздымаўся крыж да аблачын,
Ці аблокі нізка праплывалі,
Ды адчуў сябе вялікім Сын
У траве, што ворагі тапталі.
І ўскіпела, як агонь, трава
І крыжы старыя асьвяціла,
І ўзьляцела з могілак сава,
І раскрылася прад ім магіла,
Як Сусьвету чорнае вакно,
Празь якое Сын былое ўбачыў,
Дзе ён піў, як кроў бацькоў, віно
І, як прыхадзень, штодня сьвінячыў.
І калі сышоў былога дым
І ў нябыт магільны холад згінуў,
Пад крыжом драўляным і старым
Сын абняў, нібы свой крыж, Айчыну...
4.X.1998.
|
|
